Reisverslag 7

maandag 30 november 2015
Eindelijk. De regentijd is begonnen. Overal om me heen zie ik blije gezichten. In de dorpen is weer water te verkrijgen. Je kunt je niet voorstellen hoe het is om met 35 graden een aantal kilometer te moeten lopen voor water. Als het regent, valt het water met bakken tegelijk uit de hemel. De temperatuur wordt erg aangenaam en ’s nachts kan ik weer heerlijk slapen. De afgelopen twee dagen is het zo rond de 25/30 graden. Af en toe een harde onweer –en regenbui, en daarna klaart het vaak weer op en laat de zon zich weer zien.

De afgelopen maand is erg snel voorbijgegaan. Ik ben jarig geweest, we hebben veel leuke maar ook minder leuke lessen gegeven. De realiteit begint door te dringen. Dit is hoe het leven is aan de andere kant van de wereld, en het zal niet veel beter worden de komende jaren. De armoede is nog steeds moeilijk te bevatten, het contrast is zo vreselijk groot. Schrijdende verhalen horen we van de meiden, waarbij je je bijna schuldig gaat voelen dat je een mzungu bent. Want wat hebben wij een geluk. Drie keer per dag eten op je bord, auto’s, fietsen, stromend water, betaalde baan, studies, goede infrastructuur, gelijkheid tussen mannen en vrouwen, een politie die niet corrupt is, een huis met een dak, elektriciteit. En wat dachten jullie van algemene kennis omdat we vroeger allemaal naar school geweest zijn? Wij weten dat het niet goed voor je is om zand te eten als je zwanger bent (meiden denken dat dat goed is door de mineralen die ze anders niet kunnen krijgen in het eten, kost te veel geld). Wij weten ook dat het niet goed is om alcohol te drinken voordat je een operatie moet ondergaan. Kleine dingen, wees daar allen maar eens dankbaar voor. Al deze dingen zijn niet zo vanzelfsprekend, als wij allemaal denken. Nee, hier is het alleen de realiteit die meetelt.

Het is weer maandag, een nieuwe week is aangebroken. Een nieuwe week vol gebeurtenissen en weer een nieuwe uitdaging. Ik ben sinds zaterdag ochtend 9 uur gestopt met roken. Mijn motivatie? Heel simpel: ik daag mezelf uit om te laten zien dat ik sterk kan zijn. Na verschillende pogingen om te stoppen ben ik nu op een of andere manier tot een inzicht gekomen die ik (denk) vast te houden. Roken is een zwakte, en ik ben lang zwak geweest. Ik zal vechten tot dat die rotsigaretten me helemaal niets meer doen.

Gisteren heeft het de hele dag geregend. In de avond klaarde het op en werd het droog. We zaten gewoon in huis, we hadden de ramen open. Eerst vloog het eerste grote beestje naar binnen, om vrolijk om de lamp heen te vliegen. Daarna de ander, weer een, en weer een. Na een paar minuten zat ons hele huis vol met vliegende (soort van) wormen. Ze zijn echt groot, en vliegen als een kip zonder kop. Ze vliegen zo plots tegen je hoofd aan, zonder genade. Ook vliegen ze zichzelf dood tegen de ramen en muren. We hebben het licht uitgedaan en naar bed gegaan. Een uurtje later komt Lisa onze kamer binnen: Moeten jullie nou eens kijken, dit is echt niet normaal! Jorinde en ik uit bed, naar Lisa’s kamer. Wat we zagen was niet normaal. Een grote zwarte waas van vliegende wormen. Ons hek was nog open, en moet ’s nachts dicht. Jorinde heeft een ‘’fear factor’’ opdracht gedaan, heel dapper door de vliegende wormen heengerend om de deur dicht te doen. Jullie kunnen je vast wel bedenken hoe hard we gegild hebben. Vanochtend toen ik wakker werd heb ik het hele huis geveegd (volgens het veeg-schema mijn dag) (heb ik weer). Het huis stinkt nog steeds naar dode beesten, heel smerig. Jorinde en ik zeiden gisteren tegen elkaar; als dit elke keer naar de regen zo is gaan we naar huis. Grapje natuurlijk, maar voor een keer is het wel grappig en bijzonder maar dit moet echt niet elke keer na de regen zijn!!!

Op dit moment ben ik lekker alleen thuis. Iris is haar haar aan het vlechten. Mara, Jorinde en Lisa zijn les aan het geven bij HBC aan de HIV-positieve groep. Ik vind het heerlijk om een ochtendje voor mezelf te hebben. Lekker kopje thee en een broodje, en schrijven maar. Mijn reisdagboek is ondertussen vol en ik moet nu over op een ander schrift.

Terwijl ik zojuist op Facebook zat rond te snuffelen, stuitte ik op een oproep van een radeloze vader. Zijn dochter Dascha Graafsman is vrijdag avond vermoord. Haar lichaam is er zo danig aan toe dat ze niet kunnen zien of ze het wel echt is, maar veel wijst erop dat dit het lichaam is van dat meisje. Waarom wordt er een meisje van 16 jaar, op een vrijdag avond, tijdens het uitgaan vermoord? Wat is er met de wereld aan de hand? Ik kan er zo boos om worden, waarom laten we elkaar niet gewoon met rust? Ik heb het gevoel dat ik hier nog veiliger zit dan thuis in Nederland. Zelfs hier in Afrika hebben ze het over de aanslagen in Parijs en het vluchtelingen issue in Nederland. Iedereen voorspelt een derde wereldoorlog. Lekker dan.

Over 23 nachtjes komen Kees, papa en mama. Ik heb er ontzettend veel zin in! Volgende week maandag ga ik naar Kanyanga samen met Iris om hier twee weken in het ziekenhuis te werken. Ik ben erg benieuwd wat we daar aan zullen treffen en het zal ongetwijfeld een onvergetelijke ervaring worden.

Xxx <3