Reisverslag 3. Eerste week

Reisverslag 3

Donderdag 1 oktober
Dag 6.
Sinds maandag zijn we heel erg druk geweest, waardoor ik minder tijd had om te schrijven. Dinsdag hebben we een erg vermoeiende dag gehad. We hebben afspraken gemaakt met Sister Anastasia voor de projecten van de diocese of Chipata om vrijdag de tienermoeders te ontmoeten, en maandag gaan we voor de eerste keer naar de sexworkers. Ik vind het heel spannend om hier te werken, omdat ik nog nooit samen heb gewerkt met een organisatie als deze. Ik denk dat ik het allemaal over me heen moet laten komen en dat er vanzelf vorm in gaat zitten.

Woensdag ochtend zijn we om 08:00u vertrokken naar het Mission Hospital in Kanyanga. We zijn via Lundazi gereden waar Peter twee jaar gewoond heeft. We kwamen daar de neef van Sister Ruth tegen, wachtend met zijn truc op de lading die hij zou krijgen. Hij stond hier al vanaf afgelopen weekend te wachten in de brandende zon. Toen we vandaag weer langskwamen zei Ruth dat hij met een lege vrachtwagen was vertrokken. We zijn nog even naar het kasteel van Lundazi gereden, wat nu een hotel is. Peter heeft room number 9 uitgekozen voor zijn volgende verblijf in Lundazi, super mooie torenkamer met badkamer. Daarna zijn we over de dirty-road naar Kanyanga gereden. We reden met 80 kilometer over een zandweg heen zodat je niet elke hobbel voelt. Op een gegeven moment reden we in een groot gat en raakte sister Ruth de macht over het stuur een beetje kwijt en ging de auto helemaal slippen. Ik had mijn hart in mijn keel zitten, niet normaal. De rest van de tocht richting onze bestemming heb ik met zweethandjes moeten afleggen. Tijdens de rit zijn we veel dingen tegen gekomen, waaronder veel armoede in kleine dorpjes. Wel zagen we dat veel dorpjes een waterput in de buurt hadden. De wegen zijn tientallen kilometers lang. Er lopen mensen langs de weg. Zwaar beladen fietsen, uitgehongerde mensen, geen water op zak en een eindeloos uitzicht. Ook nog eens heuveltje op heuveltje af. En wij zaten daar, in de pick up. Een zakje chips met flesjes water te eten en te drinken. Ik voelde me schuldig. Met de auto hebben we ongeveer 3.5 uur gedaan over de reis van Chipata naar Kanyanga en we reden constant met een snelheid van 110+. Hoe lang zullen die mensen er over doen om van dorp naar dorp te lopen? Ik denk dat ze daar wel een hele dag voor uit mogen trekken, afhankelijk van waar ze heen moeten. Het is ruim 30 graden en het wordt nog veel warmer. Ik heb overigens nog niet extreem veel last van de warmte. Ja, het is warm.. maar het wordt nog veel warmer en daar stel ik me op in. We kunnen langzaam aan wennen aan de hoge temperatuur want het wordt voor mijn gevoel elke dag warmer. Oktober en November zijn de warmste maanden van het jaar, en de boeren hebben nu al water tekort. Toen we aankwamen zagen we dat we in een super mooi verblijf zaten. We zaten bij de sisters en we hadden allemaal een eigen kamer en badkamer die grenst aan twee kamers. We hebben gelijk een heerlijke lunch gehad. Zon lunch heb ik nog nooit gehad. Heerlijk. 100 meter verderop zit er een gezin met bijna geen eten te koken op een stapel takjes. De wereld is oneerlijk verdeeld. Ik vind het heel erg moeilijk om te accepteren dat er zo veel verschil is.
Na de lunch zijn we even door het dorp gelopen. Wat een verschil tussen het platteland en de stad! In Chipata zijn de mensen heel open en springen de kinderen om onze nekken, maar op het platteland moeten ze eerst even wennen dat je op bezoek komt. De bewoners durfden bijna niet te praten toen we aan kwamen lopen. Was echt wel een beetje een ongemakkelijke conversatie, maar toen we weg liepen begonnen de kids ons na te praten en heel hard te lachen. Marjolein stond te praten met een groepje wat oudere jongens, en maar 1 jongen durfde terug te praten. Toen we weg liepen kreeg dezelfde jongen een daverend applaus van zijn vrienden omdat hij met ons ‘’Muzungu’s’’ durfde te praten. Muzungu betekent blanke of Europeanen. Naast het klooster zat een groepje kinderen termieten te vangen. Ze zaten op een heuveltje en daaronder zat een nest. Met een stokje waaraan een touwtje vastgeknoopt zat gingen ze de tunneltjes in en daarmee vingen ze dan de termieten. Ze deden de vieze beestjes in een klein bakje om te verzamelen en om daarna op te eten. Het schijnt volgens Peter een soort lekkernij te zijn. Het waren duidelijk niet-schoolgaande kinderen, ze waren vies en hebben er uren gezeten terwijl andere kinderen op school waren. Kinderen vangen ook muizen om ze op straat te verkopen. Overal langs de weg staan de bermen in de brand. Het is erg gevaarlijk om te branden in deze tijd omdat het landschap zo droog als wat is. Soms is het vuur niet te stoppen en brandt er een dorp af. Ik zag onderweg ook een dorp waarvan sommige huisjes weg waren gebrand.

Om 14:00u hebben we een rondleiding gehad van de Sister. Dit was een oude vrouw en al meer dan 30 jaar werkzaam in Kanyanga. Wat heb ik daar een respect voor! Eigenlijk offer je gewoon je leven op om de lokale bevolking in dit dorpje te helpen. Super knap. Veel mensen kunnen een voorbeeld aan haar nemen, vooral in Nederland. In Nederland is iedereen zo met zichzelf bezig, ik moet werken, ik moet op tijd zijn.. Hier is dat heel anders. Iedereen vraagt elkaar hoe het gaat, mensen hebben weinig maar geven veel. Vriendschap is heel belangrijk hier in Zambia. In Nederland is dit zo anders. Nederlanders zijn meer op zichzelf dan hier. Anyway, de rondleiding was erg mooi. Wij zijn gewend dat een ziekenhuis uit 1 of misschien 2 gebouwen bestaat met daarin verschillende afdelingen. In Zambia is er per afdeling een ander gebouw. Zo hadden ze een ontvangstruimte, mothers-house, female and male room en een weeshuis. In dit laatste gebouw worden ondervoede kinderen en baby’s waarvan de moeder is overleden tijdens te bevalling, opgevangen. We hebben een super dun kindje gezien, dat was echt zielig. Ook hebben we een baby gezien die in de ochtend om 9 uur geboren was en de moeder zat alweer vrolijk op bed. Ook was er een premature baby, geboren met 7 maanden. Hij was zo klein!! En hij leefde al een week zonder dat de moeder medicatie heeft gehad voor longrijping etc. Het kindje heeft geen infuus, geen zuurstof en ligt gewoon bij de moeder op schoot. De geur in de kamer waar we binnen liepen was bijna niet te harden. De geur is niet uit te leggen, maar wat wil je ook als je al een week in een kamertje ligt en waarschijnlijk zonder te douchen.. Iedereen mocht gewoon de kamer binnen wandelen, zonder aan ook maar enige hygiëne te denken. Hoe bijzonder ik het vind is niet te beschrijven.
We hebben ook gekeken bij de opvang voor zwangere moeders, the mothers-house. Er waren ongeveer 15 kamertjes op een rijtje met een gordijntje ervoor waar de vrouwen dan kunnen wachten tot ze mogen bevallen. Dit vind ik super goed, want dit zorgt ervoor dat de vrouwen minder snel op straat zullen bevallen. Ze kunnen twee weken van te voren aankomen en wachten tot ze gaan bevallen omdat ze vaak een heel eind moeten lopen. De kans dat het dan mis gaat is minder groot. O ja, een afspraak bij de ‘dokter’ is ongeveer 5 kwacha en een behandeling afhankelijk van wat het is ongeveer 15 Kwacha. Dus 20 cent en 1.50 euro….. Eerder was dit gratis maar tegenwoordig moet men ervoor betalen. En terecht, die mensen werken echt hard, niet te vergelijken met het werktempo in een ziekenhuis in Nederland.

’s Avonds hebben we weer heerlijk gegeten. Macaroni dit keer. En ze hadden super lekkere bolletjes met cheddar kaas en tomaten. Hmmm. Heerlijk! In de avond zijn we lekker op tijd naar bed gegaan (21:00u) en ik heb in Afrika nog niet zo lekker geslapen als vannacht. Ook gedoucht met twee toeschouwers, spinnen van ongeveer 10 cm. Iets met over mijn spinnenfobie heen komen. Ik ben al aardig onderweg, maar ik stop mijn klamboe elke avond goed onder mijn matras. Marlies, bedankt voor de fijne klamboe.

Op de terugweg langs de oude school van Peter gereden waar hij les gegeven heeft, leuk om te zien hoe opgewekt Peter werd van het bezoek. Ook heeft hij zijn oude huis weer na een aantal jaar terug gezien! Er was niet zo veel moois meer van over, dat was erg jammer. Maar goed, that’s life.

Zondag 4 oktober
Vrijdag ochtend hadden we een druk programma. Om half 9 hebben we de Bisschop ontmoet, erg leuke meeting en sympathieke bisschop. Om 09:10 waren we bij Kachere om te overleggen over de projecten die we gaan doen. We gaan met de sex-workers werken, maar ze vonden dit niet genoeg en daarom is er nu een ander programma opgezet wat te maken heeft met protecting mother-to-child. Hier moet ik me nog verder in verdiepen. Waar het verder over gaat was mij nog een beetje onduidelijk. We hebben twee dagen in de week afgesproken om bij Kachere te werken, op de woensdag en donderdag.

Om 11:00 hadden we afgesproken om kennis te maken met de tienermoeders van de Diocese (de andere organisatie waar we ook twee dagen in de week werken, dinsdag en vrijdag). Helaas kwamen de tienermoeders niet opdagen. We hebben uitleg gekregen van de derecteur van Caritas, nog weer een andere organisatie maar daar werken wij niet mee. Het was wel leuk om te horen waar zij mee bezig waren en dat er ook echt vooruitgang wordt geboekt. Ze zijn bezig met mensen in dorpen te leren hoe ze hun eigen landbouwproducten op een effectieve en efficiënte manier kunnen verbouwen. De rest van de vrijdag hebben we weinig gedaan. In de middag een lekker dutje gedaan en ’s avonds vroeg naar bed want zaterdag zouden we om half 7 vertrekken richting South Luwanga het National Park. We zijn echter pas om 08:00 vertrokken. Time is not an issue zoals ze hier zo mooi zeggen. De meneer die met de auto was gekomen die wij mee zouden nemen was erg laat teruggekomen uit Lusaka, en de beste meneer lag heel begrijpelijk nog in bed maar had de sleutel ook nog bij zich. De hele auto lag volgepakt met allerlei spullen zoals een bed en 100 liter wijn. De mannen hebben dit om kwart voor 8 allemaal uitgepakt en om ongeveer 8:00u konden we dan eindelijk vertrekken. Maar het is het allemaal waard geweest. We hebben super veel dieren gezien!! Mooie giraffen, olifanten, luipaarden, krokodillen, zebra’s, mooie vogels waarvan ik de naam niet weet, nijlpaarden, leeuwen, hyena’s en impala’s. Ik ben vast en zeker nog wel iets vergeten. We hebben echt heel erg geluk gehad met wat we allemaal hebben gezien. Giraffes die voor onze auto weg galopperen, een luipaard die een impala in de boom had gehangen. We hebben 12 uur lang in de auto gezeten en mijn rug doet echt mega zeer maar het was het wel waard. Daarna hebben we gegeten bij een of andere hamburger tent, dat was wel lekker maar niet zoals de Mc Donalds!:p Daarna even een biertje gedronken bij de golftuin en toen zijn we naar huis gelopen en heb ik heeeerlijk geslapen. Ik ben niet een keer wakker geworden, ik ben echt ver weg geweest.

Nou, onze vrije zondag is in duigen gevallen. Zondag ochtend 07:15u. Ik word wakker van de stemmen van Peter en Marjolein. Father Jo wilde ons mee nemen naar de kerk. Een beetje gek geregeld, maar wij in de kleren gehesen en ontbeten.
Negen uur zouden we bij Peter zijn. Om half 10 was er nog niemand. Waarschijnlijk een miscommunicatie omdat het via via is geregeld. Ik baal als een stekker. Ik was nu toch al wakker, dus ik was eigenlijk wel benieuwd naar de kerkdienst. Maar nu afgesproken om met Marjolein te gaan zwemmen, dus ik ga me maar eens omkleden. Ook lekker!

Ondertussen waren de plannen alweer veranderd. Terwijl ik aan het typen was om 10:00u kwam Father Jacob in ons huisje binnenlopen om te vragen of we alsnog meegingen naar de kerkdienst. We hebben de plannen nog een keer omgegooid en we zijn met father Jacob meegereden naar Nabvutika om de kerkdienst bij te wonen. Wat een belevenis! We hebben ons voorgesteld in de kerk. De dienst heeft veel muziek en er zitten gigantisch veel mensen in de kerk. We hebben ook een hosti gegeten, dit had ik nog nooit gedaan dus dat vond ik wel even spannend. Ik had een spijkerbroek aangedaan, en ik kreeg in de kerk te horen dat ik een rok aan moest dus die heb ik van iemand geleend. Na ongeveer 2 uur was de dienst afgelopen en hebben we gegeten (met onze handen) bij father Joe. Nishima, rijst, kip en groente waarvan ik niet weet wat het was. Nabvutika is een heel arm gedeelte. Father Joe had ons weer terug gebracht naar huis, met zijn vijven achterin de auto. Er stond een heel vrolijk muziekje op, terwijl we naar buiten keken en echt enorme armoede tegen kwamen. Ik had hier niet echt een goed gevoel bij, wij zaten een beetje te zwaaien naar al die lieve kindjes die bijna niks te eten hebben. Wat is de wereld toch oneerlijk. Wat ik mooi vond om te zien was dat bijna alle kinderen die father Joe zag rondrijden naar hem riepen: Hey father Joe!! Hij betekend zo veel voor de kinderen, hij is erg geliefd. Toen we thuis kwamen ben ik met Marjolein even naar het zwembad geweest bij een hotel in de buurt. We wilden gaan zwemmen, maar voelden ons niet echt op ons gemak in bikini en we moesten ook een broekje aan. We hebben lekker in het gras gelegen met onze handdoek en ik heb een lekker dutje gedaan.

Dinsdag 6 oktober 2015-10-03
Gisteren (maandag) was de laatste dag dat Marjolein en Peter in Chipata waren. In de ochtend hadden we om 09:00u een afspraak gemaakt met de Diocese om de sexworkers te ontmoeten. We zijn met het minibusje (voor 3 kwacha pp) naar Nabvutika gereden. We waren er om 08:45 en iedereen was er al, super! De meiden zaten al op ons te wachten. In het begin was het een beetje aftasten hoe we met ze konden praten, want er was maar 1 meisje die goed Engels kon. We hebben wat foto’s genomen voordat we naar binnen gingen voor de introductie. Tijdens de introductie heeft iedereen zichzelf voorgesteld. Naam, leeftijd. Er waren 12 meiden komen opdagen, een goede opkomst! Ik stond versteld van hun verhalen en van hun openheid. Hopelijk leren we ze aankomende vrijdag nog wat beter kennen, dan hebben we nog een bijeenkomst die staat elke vrijdag om 9 uur gepland.
In de avond hebben we lekker met zijn allen gegeten bij de pizzeria. Ik heb een pizza met 3 cheeses genomen, heerlijk! Nog even kort geevalueerd met zijn allen en dan vanochtend om 08:00u hebben we Peter en Marjolein uitgezwaaid. Nu zijn we echt op elkaar aangewezen en moeten we het helemaal alleen doen. Iris en ik hebben besloten om twee weken naar Kanyanga te gaan, waar we eerder zijn geweest bij het Mission Hospital. We gaan hier werken en kijken of het wat is voor de nieuwe verpleegkunde studenten zodat er meerdere verpleegkunde studenten de minor ISD kunnen volgen in Zambia. We hebben daar samen een huisje, met twee kamers een keuken en een woonkamer. En een koude douche, maar dat is niet erg want ik heb tot nu toe maar 1 keer een warme douche gehad en ik vind koud douchen super lekker hier. Ik ben erg benieuwd naar de werkzaamheden in Kanyanga, het zal een mooie maar zeker ook moeilijke tijd worden aangezien er veel schokkende situaties voorkomen in het ziekenhuis. Heel bijzonder om mee te maken, en daarom hebben we deze kans gelijk gepakt. Voor de rest hebben we dinsdag niet zo veel gedaan, even met het plan van aanpak bezig geweest en we gaan zo meteen lunchen. Daarna willen we naar de kapper om onze haren te laten vlechten, lekker handig hoeven we ons haar niet te doen ’s ochtend!! Ben benieuwd.

Maandag hadden we trouwens allemaal een stof uitgekozen. Een van de sisters gaat hiervan een mooie schoudertas van maken! Ze maakt twee tassen per dag, dus ik ben benieuwd wanneer ze klaar zijn en hoe het eruit gaat zien met het printje dat ik gekozen heb.

Tot de volgende keer allemaal, ik denk dat het verslag nu wel aardig volledig is. Volgende week weer een update vanuit het zonnige en warme Chipata! Op dit moment is het 33 graden. Zaterdag bij de safari was het nog 5 graden warmer.

Kusjes!!